Люди на мосту

Странная планета и странные люди на ней.
Они подчиняются времени, не желая его узнавать.
У них есть способы выразить свою оппозицию.
Они делают фотографии, подобные этой:

Ничего специального на первый взгляд ока.
Вы можете видеть воду.
Видеть берег один.
Видеть челнок старательный  против тока.
Видеть мост через воду  и видеть людей на мосту.
Люди явно ускорили шаг,
Потому что из тёмной тучи
Начал дождик острый срываться.

Всё дело в том, что ничего не происходит.
Облако не меняет цвет или форму.
Дождь не поднимается и не устаёт.
Челнок в потоке обездвижен.
Люди на мосту бегут строго, как только что.

Трудно обойтись без комментариев:
Это не совсем невинная картина.
Время остановилось здесь.
Его права перестали уважаться.
Лишили влияния на развитие несчастий.
Пренебрегли им, оскорбили его.
Благодаря мятежнику,
Некоему - Хирошидже  Утагаве,
(Существа, впрочем, давнего и минувшего),
В те времена, уставшего и павшего.

Может быть, это просто шутка, не имеющая значения,
Шалость по шкале пары едва ли галактик,
В случае, однако, добавим следующее:

Иногда здесь, в добром тоне, 
Выше цените эту картину,
Трогательного восторга многих  поколений.

Есть так же, которым этого не довольно.
Они даже слышат шум дождя,
Они чувствуют прохладу капель на шее, плечах,
Они смотрят на мост и людей,
Если они увидели друг друга там,
В том самом беге, нигде не достигающих
Дороги без конца, вечной службы,
И верят самонадеянно,
Что так и в действительности.
*
окончание поэмы Шимборской "Люди на мосту".

*Wisława Szymborska - Ludzie na moście

Dziwna planeta i dziwni na niej ludzie.
Ulegają czasowi, ale nie chcą go uznać.
Mają sposoby, żeby swój sprzeciw wyrazić.
Robią obrazki jak na przykład ten:

Nic szczególnego na pierwszy rzut oka.
Widać wodę.
Widać jeden z jej brzegów.
Widać czółno mozolnie płynące pod prąd.
Widać nad wodą most i widać ludzi na moście.
Ludzie wyraźnie przyśpieszają kroku,
bo właśnie z ciemnej chmury
zaczął deszcz ostro zacinać.

Cała rzecz w tym, że nic nie dzieje się dalej.
Chmura nie zmienia barwy ani kształtu.
Deszcz ani się nie wzmaga, ani nie ustaje.
Czółno płynie bez ruchu.
Ludzie na moście biegną
ściśle tam, co przed chwilą.

Trudno tu obejść się bez komentarza:
To nie jest wcale obrazek niewinny.
Zatrzymano tu czas.
Przestano liczyć się z prawami jego.
Pozbawiono go wpływu na rozwój wypadków.
Zlekceważono go i znieważono.
Za sprawą buntownika
jakiegoś Hiroshige Utagawy,
(istoty, która zresztą
dawno i jak należy minęła),
czas potknął się i upadł.

Może to tylko psota bez znaczenia,
wybryk na skalę paru zaledwie galaktyk,
na wszelki jednak wypadek
dodajmy, co następuje:
Bywa tu w dobrym tonie
wysoko sobie cenić ten obrazek,
zachwycać się nim i wzruszać od pokoleń.

Są tacy, którym i to nie wystarcza.
Słyszą nawet szum deszczu,
czują chłód kropel na karkach i plecach,
patrzą na most i ludzi,
jakby widzieli tam siebie,
w tym samym biegu nigdy nie dobiegającym
drogą bez końca, wiecznie do odbycia
i wierzą w swoim zuchwalstwie,
że tak jest rzeczywiście. 

https://www.youtube.com/watch?v=KVqEUU7oPW8

*Вислава Шимборская - Люди на мосту