Патрабуецца дапамога маці Юрыя Захаранкі

7 мая «Народная Воля» наведала маці былога міністра ўнутраных спраў Беларусі Юрыя Захаранкі, які знік 14 гадоў таму. Да зімы ў хату маці Захаранкі трэба газ, бо бабулі ўжо цяжка тапіць печку дрывамі. Але газ на пенсію не правядзеш…

Ля дома Ульяны Рыгораўны Захаранка ў гарадку Васілевічы Рэчыцкага раёна шуміць высокая, стромкая бяроза. Усе дрэвы на невялікім бацькоўскім падворку садзіў яе малодшы сын Юрый. Зараз у старым вясковым доме жыве толькі Ульяна Рыгораўна, якой зімою споўніцца 90 гадоў. Узрост ды гора адбіраюць сілы, здароўе. Старой дапамагаюць суседзі і далёкія сваякі.

«Я не сплю начамі, зусім не сплю, — падаюць цяжкія словы. — Ён жа быў такі добры, такі працавіты… Гаспадар у мяне рана памёр, і хлопцы мае мяне дужа глядзелі. Усе казалі, якія сыны ў мяне добрыя. І садзіць, і капаць былі спрытныя. Нават калі ў людзі выбіліся, ад працы не ўцякалі. Юра, бывала, як капане, дык адразу вядро бульбы. Суседзі ідуць міма, бачаць, як ён працуе, і кожны кажа: «Юрый Мікалаевіч — наш чалавек. Разам з намі на зямлі працуе».

Успаміны ды фотаздымкі — усё, што нагадвае зараз маці пра сына. У старым альбомчыку фота апошніх гадоў — тут праваабаронцы, журналісты, палітыкі, што наведваюць Ульяну Рыгораўну.

Следства па справе Юрыя Захаранкі ідзе ўжо 14 гадоў.

Увесь гэты час Ульяна Рыгораўна чакае, шукае ў газетах звесткі, хоць і часта плача, хварэе ад такіх навін. І доўга не гасіць у хаце святло — можа, Юра будзе вяртацца і так адразу зразумее, што мама яго чакае…

«Цяжка, але не тое, што я баюся памерці, — уздыхае Ульяна Рыгораўна.

— Мне так шкада, што я засталася, а іх няма. Калі б яны былі дрэнныя, дык яны ж былі залатыя дзеці. Ніхто ніколі на іх не скажа, што былі яны абы-якія».

7 мая, у чатырнаццатыя ўгодкі знікнення Юрыя Захаранкі, у яго родным доме гучалі тосты і абяцанні. Абяцанні рана ці позна знайсці тых, хто пазбавіў маці законнага права цешыцца з роднага сына.

«Я толькі не магу зразумець, за што яны так з Юрам? — шукае адказ Ульяна Рыгораўна. — Калі б мне сказалі, хто яго забраў, я запыталася б у таго чалавека, чаму ён так зрабіў і дзе мой сын».

… Перад развітаннем яшчэ доўга размаўляем на лавачцы каля плота аб справах надзённых, праблемах і радасцях. Трэба правесці да зімы ў хату газ, бо бабулі ўжо цяжка тапіць печку дрывамі. Дый і не закупіш так проста тры машыны дроў. Уся «дапамога» дзяржавы — мізэрная пенсія Ульяны Рыгораўны ў 2 мільёны 50 тысяч рублёў.

Сваячка Ульяны Рыгораўны Люба, пра жыццё якой таксама можна напісаць кніжку, сама патроху збірае грошы, каб вырашыць «газавае пытанне». Люба змагла ўжо замяніць некалькі вокнаў у старой хаце, але на газ патрэбны неверагодныя грошы — каля 20 мільёнаў.

Побач з Ульянай Рыгораўнай няма сына, які б дапамог, сагрэў і вырашыў усе пытанні. Хоць яна і не просіць дапамогі, але кожны з нас можа яе падтрымаць. Разам справа будзе зроблена.

Паштовы перавод можна адправіць на адрас:

247550, Беларусь, Гомельская вобласць, Рэчыцкі раён, горад Васілевічы, вуліца Куйбышава, 10. Ульяне Рыгораўне Захаранка.

Чытаць цалкамhttp://nn.by/?c=ar&i=109663