Байка тетки Люды




Байка «Мiкола захварэў»

Ля мяне жыве Мiкола.

Не сваяк, а мой сусед.

Усе жыццё як цудаў кола.

Не стары яшчэ ён дзед.

 

Пяць дзесяткаў з гакам мае

(Цi ж гэта мужчын гады?),

Дужа чарку паважае

i да дзевак не дурны.

 

Да яго iдуць сяброукi-

Нос як спелы баклажан.

Касмылi тарчаць з ватоукi,

Бо Мiкола – «Дон Жуан».

 

Сыпле дамам камплiменты,

Памяняў жанок пяток.

Плацiў спраўна алiменты,

Бо схапiць баяўся срок.

 

Ён яшчэ нiшто мужчына,

Можа шчэ й пагаварыць:

Лаецца i брыдкаслове,

Што аж лысiна блiшчыць.

 

Калi даць гарэлкiў волю.

П`е не чаркай, а каўшом.

Сам сабе ён выбраў долю-

СтаўMiкола алкашом.

 

Занядужыў сёння зранку:

У вантробах вар кiпiць.

З нечага зрабiў баўтанку…

Млосна дужа - трэба пiць.

 

Сербануў - аж падавiўся:

- Во атрута! Пiў жа сам.

Мо з «рэцэптам» памылiўся?

Мабыць, хутка дуба дам.

 

У вачах раяцца мухi,

Дрыжаць рукi.Твар гарыць.

Хто б дадумаўся сiвухi

Грамаў гэтак сто налiць?

 

…Не вiдаць сяброў, сябровак.

Ад рублёў застаўся пшык.

Стаў як спiсаны аловак.

Да чаго ж дайшоў мужык!

 

Цiск i ныркi узнялiся.

Трэба « 103» выклiкаць.

Гiпакрату паклялiся –

Едзьце п`янiц ратаваць!

 

А як толькi ачуняе,

За старое зноў бярэцца.

П`е Мiкола i гуляе,

Пакуль сэрца яшчэ б`ецца.

 

Як людзей уратаваць,

Каб гарэлкiiм не пiць?

Мо ад п`янства у роддоме

Нам прышчэпкi усiм рабiць?

 

 Людміла Валасевіч